ไดอารี่ของฉัน

*ไดอารี ของฉัน*

*ไดอารี่...........ความ...........หมาย.........ใน.....ใจ....*

*แล้วแต่ใจๆจะคิดเอาๆก่อนหน้าก็ไม่ได้ปล่อยใจ*

*แต่ตัวคงไม่ปล่อยแน่ๆ......จากวันนั้นถึงวันนี้กำลังเขียนนี้*

ก็อย่างเข้า2ปีคงถึงนะ.......

ที่ฉันใช้ชีวิตเพียงลำพัง

แล้วความรู้สึกไม่สึกมีเป็นความรู้สึกอัดแน่นๆ

ที่ทำทุกอย่างเหลวไหลสิ้นดีและความคิดไม่มีกังวลเลย

บาปบุญคุณโทษนั้นกำกำลังไล่ชำระฉันที่ละขั้น

ให้ถึงที่สุดที่ฉันเคยทำหรือสร้างไว้ตั้งแต่ชาติที่แล้ว

หรือชาตินี้ที่คิดไม่ออก

แต่ก็ยอมรับเต็มที่ที่เกิดขึ้น

แต่อัดแน่นกับสิ่งใกล้คาดคิดว่าได้เกิดขึ้นกับฉัน

มันคือคนๆคนหนึ่งในการกระทำสติไม่มี

แต่สุดแล้วแต่ใครทำอะไรก็รับไปตามสิ่งที่ทำ

บาปบุญคุณโทษมีเพราะฉันทุกวันนี้เวลาฉันทุกข์

ใครเห็นใครมาให้กำลังไม่มีแต่ไม่ต้องการให้ใครเข้ายุ่งเกี่ยวอีกแล้วและไม่ต้องการหาเรื่องใส่ใจ

ใส่ตัวให้ช้ำใจช้ำกายอีกแล้วค่ะ

เพราะมันทรมานทุกข์

อ่างว้างปล่าวเปลี่ยวบ้าางในบ้างครั้งก็หายไป

แต่ไม่ต้องต้องที่จะทุกข์ใจต่อไปอีก

และความพึงพอใจของเราไม่มีของใครที่เรายอมรับว่ามีใจๆ

แต่ทุกข์นั้นอาจมากกว่าใจสงสารหัวใจ

ไม่อยากให้ใจเจ็บอีก

เคยเตือนคนอื่นๆว่าอย่าเป็นคนมักมากและกระล่อนไปเรื่อย***

แล้วจะลำบากตอนมีอายุได้ใช้คนเดียวเพราะเปลี่ยนไปเรื่อย

แต่เราซื่อตรงไม่ได้เหลวตอนที่รวมร่วมกันแต่กับโดนๆ

โดนทอดทิ้งไม่มีความหมายไม่มีความผูกพันธ์สักนิดนึงๆ

นั่นไงคือจำอัดแน่น

ฝังใจ

ชื่นชมสมบัติของคนอื่นแต่ทิ้งคนเคยอยู่ร่วมกันไปอย่างไร้ความ

หมาย

ความผูกพันธ์ไม่มีใจๆเป็นเรื่องของใจใจใครก็ใจมันแต่

เราไม่ลืมในการกระทำทั้งหมด??

และสำหรับใจเราไม่มีชื่อนั้นอีกต่อไปๆๆ