รวมกลอนรักและชีวิตสร้างสรรค์

*-*ให้คิดถึงเพียงใดใจจะขาด*-*
ก็มิอาจไปตามความคิดถึง
ห้ามมาหาแต่อย่าห้ามความคะนึง
จะดื้อดึงโดยถ้อยร้อยรำพัน

คิดเสมอเมื่อใจใฝ่ถึงเขา
สายตาเศร้าเฝ้าเตือนว่าเหมือนฝัน
แววอาวรณ์อ่อนหวานผสานกัน
เหมือนจำนรรจ์จำนนท้นอาลัย

จะตัดพ้อต่อว่าประสารัก
ใจก็ทักท้วงห้ามตามวิสัย
จงมองตาตาจะเตือนว่าเหมือนใจ
ถ้าแจ้งได้ก็จะแจ้งไม่แฝงเงา

รู้ทั้งรู้ว่ารักจักให้ทุกข์
ใจยังรุกเร้าหลอกให้บอกเขา
ช่างไม่เข็ดหรือไรนะใจเรา
*-*เขามีเจ้าของแล้วในแววตา*-*.

*************************************

.

ลำนำแห่งเจ้าพระยา... พิณสายรุ้งร่ายประเลงเพลงความหลัง แม่ปิงวังยมน่านผสานสาย พรมวารีดุริยางค์หลั่งระบาย เล่านิยายยืดยาวเจ้าพระยา สร้างสายทิพย์ชโบมไทยให้ชื่นฉ่ำ สร้างสายธรรมค้ำจุนบุญรักษา สร้างสายธารอุดมทัศน์เอื้อศรัทธา สร้างชีวาวิญญาณธารอารมณ์ มิ่งมหาวารีแห่งชีวิต เนรมิตวานชื่นและขื่นขม กระแสธารมารดาค่าน้ำนม กระแสตรมน้ำตาค่าความรัก กำจรเอื้องเมืองแม่แควสี่สาย มากำจายเจ้าพระยามหาศักดิ์ ร่ายลำนำน้ำใจไม่ผ่อนพัก อาณาจักรธารพระจันทร์นิรันดร ขวัญเจ้าเอยเจ้าพระยาขวัญหล้าแหล่ง ชื่นบานแข่งขวัญฟ้าอ่าอัปษร เชิญขวัญชมชื่นใจในสาคร ฟังเพลงกลอนกล่อมขวัญบรรเลงลอย ลมเมื่อร้อนโรยมาจากนาข้าว ฉ่ำเนื้อสาวสไบกรองทองสายสร้อย เสียงขลุ่ยตามลำน้ำค่ำคืนคอย ให้เคลิ้มคล้อยปล่อยใจไปถึงดาว เพชรน้ำฝนหล่นแล้วแก้วปรากฏ หวานยิ่งรสผื้งรวงแห่งทรวงสาว ระเอิบเอมอิ่มหวังยั่งยืนยาว เริ่มเรื่องราวรังรองของชีวี เพลงเรือรักเรือเร่จะเห่หาว โอ้ลมหนาวเจ้าพระยาฟ้าเปลี่ยนสี ดาวเดือนต่างดวงตาในราตรี ลอยนทีประทีปทิพย์กระพริบพริ้ม ลำนำแห่งเจ้าพระยานี้อาถรรพณ์ กล่อมชีวันหวั่นไหวให้เอิบอิ่ม ระลอกน้อยลอยพยักเหมือนลักยิ้ม ประทับพิมพ์พักตร์แทนแผ่นดินไทย เจ้าพระยาคือนิยามแห่งความรัก อาณาจักรศักดิ์ศรีที่ฝันใฝ่ ลัญลักษณ์ลำน้ำแม่น้ำใจ รวมอยู่ในทุกทีที่มีเธอ

********************************************************

กาสะลองพฤศจิกา

Hathaikarn

แสงสีเหลืองเรืองรอง...ของอรุณ ตะวันออกแดดอุ่น...ละมุนหวาน กาสะลองบิดพลิ้ว...ปลิวร่วงบาน ดอกสีขาวพราวจาร...ผ่านตามลม สายลมเอื้อยเฉื่อยเย็น....เด่นพิสุทธิ์ ดอกปีบโปรยประดุจ...ดาวผสม ผลิร่วงบานลานดิน...สินธุ์น่าชม ฤดูหนาวน่าภิรมย์...กมลจินต์ ความทรงจำจิตนี้...ที่แห่งหนึ่ง ริมแม่ปิงอิงแอบซึ้ง...คะนึงถิ่น ดอกปีบโปรยโรยร่วง...พ่วงระริน ลงในห้วงธาราสินธุ์....บินโบกลง ความคิดถึงจึงจด...บทกลอนกานท์ ฝากปีบแย้มแซมบาน...สื่อสารส่ง ช่อดอกไม้ไพรงาม...นามยืนยง “กาสะลอง”ปลิวเยี่ยงหงส์...ตรงข้างเธอ ทุกฤดูรู้เวียน...หมุนเปลี่ยนผ่าน ตามเวลาห้วงกาล...ขานเสนอ กาสะลองพฤศจิกา....คราพบเจอ จึงโรยร่วงห่วงละเมอ...เพ้อถึงกัน